Maligayang pagdating sa Malaking Isyu ng Glamour Magazine! Ngayon, tatalakayin natin ang problema sa pagtawag kay Amy Schumer plus size. Bilang isang lipunan, mayroon tayong tendensiya na lagyan ng label ang mga kababaihan - lalo na ang mga kilalang tao - batay sa kanilang hitsura. At bagama't mahalagang ipagdiwang ang lahat ng uri ng katawan, maaaring makapinsala ang label na ito. Iminumungkahi nito na may mali sa pagiging plus size, kung sa totoo lang, wala namang mali dito. Kaya, simulan natin ang pag-uusap at matuto nang higit pa tungkol sa kung bakit nakakapinsala ang label na ito.
Erica Russell
Glamour
Ito ay dapat na isang nakakatawa bagay, ang pagkuha ng isang iconic fashion magazine lamang upang makita ang iyong pangalan emblazoned sa harap. Ano ang mararamdaman mo? Proud? Excited? Nalulula ka? Para sa superstar na komedyante na si Amy Schumer, hinahanap ang kanyang pangalan sa pabalat ng Glamour Ang &aposs special edition plus-size-themed na isyu ay hindi&apost ng isang welcome surprise.
Ang masama pa nito, ang Pagkawasak ng tren inaangkin ng star na ang magazine, na nakipagsosyo sa retailer na si Lane Bryant sa isyu bilang bahagi ng isang espesyal na kampanya, ay kumunsulta sa kanya bago isama siya kasama sina Adele, Melissa McCarthy, at tumataas Sports Illustrated modelo Ashley Graham. Kaya, ang isang kilos na malamang na sinadya upang makita bilang pagdiriwang at pagbibigay kapangyarihan sa halip ay naging hindi sinasadya at nakakasakit, sa huli ay nagpapanatili ng isang maling ideya kung ano ang hitsura ng pagiging plus size.
Let&aposs straight one thing: Bagama't ang katawan ni Schumer&aposs, maganda man ito, ay maaaring hindi magkasya sa tipikal na Hollywood ideal, hindi iyon ginagawang 'plus size' niya. Nag&apost lang. Sabi nga, nagalit ang aktres nang makita niyang binansagan ang kanyang sarili na ganoon — hindi dahil may mali sa pagiging plus size, ngunit dahil itinuturing niyang bahagi ng komunidad na iyon.
'Sa tingin ko walang masama sa pagiging plus size. Magagandang malulusog na kababaihan,' post ni Schumer sa Instagram noong Abril 5. 'Ang plus size ay itinuturing na size 16 sa America. Pumapunta ako sa pagitan ng size 6 at 8. Inilagay ako ni [Glamour] sa kanilang plus size only na isyu nang hindi nagtatanong o nagpapaalam sa akin at parang tama ito sa akin. Nakikita ng mga batang babae ang uri ng aking katawan na iniisip na plus size?'
Pagdating sa industriya ng fashion, ang terminong 'plus size' ay medyo madilim. Ito&aposs isang matinik na parirala, walang tunay na kahulugan na may malinaw na mga pamantayan ng sukat, at ito ay nagdadala ng isang malalim na panlipunang stigma. Bilang isang batang plus-sized na babae, ako&aposm ay ganap na komportable sa aking katawan at masaya at ipinagmamalaki na tinutukoy ang aking sarili bilang ganoon. Ang iba ay maaaring hindi, at iyon&aposs okay din.
Ang termino mismo ay kategorya at nililimitahan: Sa isang banda, lumilikha ito ng kinakailangang espasyo para sa maraming mamimili, na may mga tindahan tulad ng Lane Bryant at Torrid na nagtutustos sa isang partikular na grupo ng mga mamimili na may partikular na pangangailangan sa laki ng damit. Sa kabilang banda, minarkahan nito ang isang matatag na hangganan sa pagitan ng mga 'plus size' na mamimili at 'regular' na mamimili, kaya nagdudulot ng pakiramdam ng pagiging iba para sa mga taong hindi tumutugma sa iba't ibang laki na makikita sa karamihan ng mga tindahan. Kapag isang 'straight size' na tindahan ginagawa nagdadala ng mga plus size na item, ang mga produktong ito ay karaniwang ibinubukod sa isang maliit na seksyon ng tindahan, at ang mga opsyon — mula sa silhouette hanggang brand, presyo hanggang sa kalidad — ay kadalasang napakalimitado.
Ito naman ay nagbubunga ng pagbubukod. Malinaw na kailangan ang mga damit na may malalaking sukat sa tingian na merkado. Ngunit ang hiwalay na pagkakategorya ng &aposplus size&apos ay kadalasang ginagawang katanggap-tanggap para sa maraming retailer at designer na pumikit o gawin ang pinakamababa para sa mas malalaking customer, kapag ang mga &aposextended&apos na laki na ito ay dapat talagang matagpuan sa rack sa tabi ng dalawang laki at sukat na apat. Pagkatapos ng lahat, ang mga tao ay nangangailangan ng mga damit, at ang mga tao ay may iba't ibang laki, kaya dapat bang ipakita iyon ng aming mga pagpipilian sa pananamit sa lahat ng dako?
Sa kabutihang palad, ang mga pagtaas ng tubig ay nagbabago sa loob ng nakalipas na ilang taon, na may mas maraming retailer at designer na dahan-dahan ngunit tiyak na pinapataas ang kanilang plus size na laro, nag-aalok ng mas mahusay na mga opsyon at mas seryosong sineseryoso ang mga plus size na customer gamit ang naka-target na advertising, mga kaganapan, at mga programa na nakatuon sa pag-abot at pagbibigay kapangyarihan sa mga mamimili. Ang mga panlipunang saloobin ay patuloy na nagbabago rin, na may pagtaas ng visibility para sa plus sized na komunidad sa pamamagitan ng mga celebrity, entertainment media, feminist culture, at higit pa. Ngunit hindi ito nagbabago nang mabilis.
Ang representasyon ng plus size sa media ay pangunahing binubuo pa rin ng hugis-hourglass na puting mga babae, na karaniwang nababagay sa mas maliit na dulo ng plus spectrum at medyo mas malalaking bersyon ng idealized na Hollywood body type. Bagama't tiyak na malugod na tinatanggap ang anumang representasyon — at masaya ako na si Adele ay isa sa pinakamatagumpay na artist ng musika sa planeta, at si Melissa McCarthy ay isang bonafide na bida sa pelikula — ang kakulangan ng pagkakaiba-iba ay dahilan pa rin ng pagkabigo. At ang mga pangalan ng Glamour &aposs cover ay nagpapakita na.
Sa pamamagitan ng pag-highlight lamang ng mas maliliit na plus-sized na mga celebrity (o, tulad ni Amy Schumer, mga bituin na ang hugis ng katawan ay naiiba kaysa sa karamihan ng Hollywood&aposs elite), isang isyu na&aposs na nilalayong maging inclusive ay ipinagdiriwang lamang kung ano ang tinanggap na. At sa pamamagitan lamang ng pagpapakita ng mga puti, CIS-gendered na kababaihan bilang cover draws, patuloy na pinapalakas ng magazine ang dati nang heteronormative, homogenized na pananaw ng kagandahan sa loob ng 'plus size' na lens. Kaya tanong ko: Nasaan ang magandang Gaby Sidibe? Beth Ditto? Lea DeLaria? Amber Riley?
Naiintindihan ko na ang pangunahing linya ng magazine at aposs ay ang pagbebenta ng mga kopya, at nangangahulugan iyon ng paghampas ng mga pangalan ng sambahayan sa pabalat. Ngunit pagkatapos: Paano ito naiiba? Paano ito groundbreaking? Paano ito 'nakaka-inspire'? At sa $12.99 — mahigit dalawang beses sa karaniwang presyo ng isang pamantayan Glamour isyu! — ito ay tiyak na mukhang isang cost-inclusive na inisyatiba, sa halip ay halos nakakatawang ipinapakita ang kakulangan ng abot-kaya o mababang antas ng mga opsyon sa presyo para sa mga naka-istilong plus size na produkto. Muli, nagiging hindi makatwirang mahal na umiral bilang isang plus sized na babae.
Ang ibig sabihin ng pagiging inclusive ay isama ang marginalized, at habang pinahahalagahan ko ang pagsisikap ng Glamour upang lumikha ng isa pang espasyo para sa mga kababaihang may malalaking sukat, ito&aposs ay hindi gaanong naiiba kaysa sa limitadong mga mapagkukunang mayroon na sa atin. Isinasaalang-alang ito&aposs isang standalone na isyu — bahagi lamang ng dalawang espesyal na edisyon na libro sa pakikipagtulungan ni Lane Bryant, at hindi kasama sa opisyal na taunang cover lineup, na nagtatampok kay Emilia Clarke bilang May 2016 cover-star — hindi talaga lahat iyon kasama. (Nagtataka ako kung ang mag ay magsisimulang magsama ng higit pang mga plus-sized na kababaihan at nilalaman sa loob ng regular na nakaiskedyul na buwanang mga isyu nito?)
Ang isang maliit na bahagi ng akin ay masaya at kuntento na kinikilala ng isang mainstream na makintab na tulad Glamour , kahit na sa mga margin lamang, sa panlabas na espasyo na nanalo&apost ay humahadlang. Ngunit para sa karamihan, ang kanilang pagsisikap ay medyo mabigat sa akin.
10 Pop Songs Tungkol sa Women&aposs Self-Love:
